blogs & blogers...

Ιστολόγια. Ή και ηλεκτρονικά ημερολόγια στα Ελληνικά. Που αυτό ακριβώς είναι.
Άλλο τώρα αν "η ανάγκη να μιλήσω δημόσια", για πολλούς έχει γίνει -ή ήταν εξ αρχής- "η ανάγκη να γίνω διάσημος".
Που κι αυτό δεν είναι προς θάνατον. Δικαίωμα του καθενός είναι να θέλει να γίνει ό,τι γουστάρει. Εδώ ο άλλος, νομάρχης άνθρωπος, ήθελε να γίνει Ζορό κι έγινε.
Αλλά απ' το σημείο αυτό, μέχρι την αντίληψη ότι bloger=ό,τι λέω είναι και πρώτο, μεσολαβούν κάτι χιλιόμετρα.
Αλλά κι αυτό δικαίωμα του καθενός είναι, κανείς δεν κρίνεται με βάση την ιδέα που έχει για τον εαυτό του άλλωστε. (Δεν το λέω εγώ αυτό, ο Μαρξ το λέει -Θεός ΄σ'χωρέστον κι αυτόν).
Το πρόβλημα αρχίζει όταν πληθαίνουν οι απόψεις ότι οι blogers είναι ΤΟ κίνημα, ότι η κριτική κάθε πικραμένου που γράφει ό,τι μαλακία του κατέβει είναι "φίμωμα της ελεύθερης φωνής των νέων" (λες και απαγορεύεται να είσαι 80 χρονών και να έχεις 80 blogs) -και ότι δεν καταλαβαίνουμε πως στο χάος των εκατομμυρίων αναρτήσεων κάθε ώρα και στιγμή, τελικά δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ απολύτως σημασία τι λέμε εδώ μέσα. Ακόμα κι αν σε διαβάζουν χίλιοι άνθρωποι κάθε μέρα, ακόμα κι αν όλοι αυτοί συμφωνούνε κιόλας με όσα λες, πάλι ένας κόκκος άμμου είσαι.
Εκτός βέβαια -και εκεί πια το πρόβλημα γίνεται μεγάλο- αν μιλάμε για κάτι πιο σύνθετο...
Π.χ.:
Κάποιος κάνει μια παρέμβαση, μια δήλωση, που μπερδεύει λίγο τα πράγματα. (Ας πούμε, το πολύ πρόσφατο, ο Μίκης για τα Σκοπιανά).
Δύσκολα μπορεί να βγει πολιτικός ή δημοσιογράφος να του τα χώσει -έχει κόστος.
Κι αν το τολμήσει κάποιος, τότε, αυτός ο κάποιος, ρισκάρει την αντιπαράθεση "ο λόγος του Τάδε εναντίον του λόγου του Μίκη".
Αντ' αυτού λοιπόν, βάζουμε δυο-τρία blogs να λένε "εθνικιστικό παραλήρημα του Μίκη", "τα έχει χάσει αυτός", "Άνθιμος, Μίκης, Ψωμιάδης" κλπ.
Μετά, δημοσιογραφάρες διάφορες γράφουν ή λένε στα μέσα ότι "στα blogs" -που είπαμε είναι ό,τι το προοδευτικότερον- αυτά γράφονται για τον Μίκη.
Και, επιπλέον, αν κάποιος παραξενεύεται απ' αυτά που ο Μίκης λέει και δεν συμφωνεί, αν θέλει να ανοίξει ένας διάλογος γι' αυτά, αυτό είναι αδύνατον. Διότι ή "βρίσκεσαι κι εσύ σ' ένα εθνικιστικό παραλήρημα" ή συμφωνείς ότι ο Μίκης λέει μαλακίες. Μέση οδός κλειστή. Δημοκρατικόν, ίνα μην είπω και επαναστατικόν.
Άσε που ενίοτε βολεύει διπλά -π.χ. με την ευκαιρία βαράμε και τον Λαζόπουλο που διάβασε την επιστολή του Μίκη. Ο οποίος Λαζόπουλος, είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας στο είδος του -για την ακρίβεια είναι ένα είδος μόνος του- αλλά εμείς, πρώτα τον αναγορεύουμε σε ταγό του λαού (που δεν είναι ο άνθρωπος -και γιατί να είναι δηλαδή) και μετά, ειδικώς που τώρα τελευταία τα χώνει στο Mega για τα Ζαχοπούλεια καραγκιοζλίκια του, εκφράζουμε τη θλίψη μας που ο "ταγός" αυτός προωθεί εθνικιστικά παραληρήματα.
Ο κάθε Λαζόπουλος αυτού του κόσμου είναι χρήσιμος. Και καμμιά φορά και λίγο επικίνδυνος. Ποτέ δεν είναι πολύ επικίνδυνος. Αν γίνει παθαίνει "ατύχημα" -κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Αλλά και αυτό το λίγο, κάποιους τους ενοχλεί πολύ.
Και, συνειδητά ή όχι, μπαίνει στο χορό και η "εναλλακτική ενημέρωση" του διαδικτύου.
Που δεν είναι ούτε εναλλακτική, ούτε ενημέρωση. Είναι πολλές φωνές, η κάθε μία μόνη της.
Και, περιέργως, ενοχλούν. Αλλά μην την πατήσουμε και πιστέψουμε ότι εμείς είμαστε γίγαντες. Αυτοί είναι νάνοι.