Περί "Μεγάλης Αριστεράς"...

...ένα σχόλιο...

Για το ΚΚΕ το έχω λύσει από καιρό: Η πολιτική του "όλοι μαζί κι ο ψωριάρης χώρια" - όλη η Αθήνα στο Πεδίο του Άρεως, εμείς μονάχοι στην Ομόνοια μη πιάσουμε κορέους - είναι βέβαιοι στον Περισσό πως είναι σωστή. Εμωράνθησαν και έχουν απωλεσθεί από καιρό.
Για το ΠΑΣΟΚ δεν το 'χω λύσει ακόμα: Είναι τυφλοί ή απλώς αυτοκτονούν;
Το πλοίο βυθίζεται, οι επιβάτες πηδάνε στις βάρκες κι η ορχήστρα παίζει μονάχη στο σαλόνι της πρώτης θέσης. Ας πει "μία συντρόφισσα" στον καπετάνιο, ότι στον "Τιτανικό" η ορχήστρα είχε τουλάχιστον ανέβει στο κατάστρωμα...

Υστερόγραφο: Αυτό το ναυάγιο έχει ένα μόνο καλό: Μαζί με τους "πρωτοκλασάτους" που μας πήδηξαν όσο μας πήδηξαν, τραβάει στον πάτο Ανδρουλάκηδες, Δαμανάκηδες, Μπίστηδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Κάτι Μανοανδριανόπουλοι ίσως να τη γλυτώσουν, μια και την έκαναν νωρίς. Όμως αυτοί είχαν πάντα πιο πολύ μυαλό απ' τους λιγούρηδες...

Εμείς θα νικήσουμε στο τέλος...

"...προσπαθούν να μας πάρουν τα σώβρακα, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλοί που παίζουν για τη φανέλλα..."
(Τάδε έφη "ναυτίλος" - Ελευθεροτυπία, 11/3/2008)


Ωραίο σύνθημα!... Στείλτε το σ' αυτούς που πρέπει, με όποιον τρόπο μπορείτε!...

blogs & blogers...

Ιστολόγια. Ή και ηλεκτρονικά ημερολόγια στα Ελληνικά. Που αυτό ακριβώς είναι.
Άλλο τώρα αν "η ανάγκη να μιλήσω δημόσια", για πολλούς έχει γίνει -ή ήταν εξ αρχής- "η ανάγκη να γίνω διάσημος".
Που κι αυτό δεν είναι προς θάνατον. Δικαίωμα του καθενός είναι να θέλει να γίνει ό,τι γουστάρει. Εδώ ο άλλος, νομάρχης άνθρωπος, ήθελε να γίνει Ζορό κι έγινε.
Αλλά απ' το σημείο αυτό, μέχρι την αντίληψη ότι bloger=ό,τι λέω είναι και πρώτο, μεσολαβούν κάτι χιλιόμετρα.
Αλλά κι αυτό δικαίωμα του καθενός είναι, κανείς δεν κρίνεται με βάση την ιδέα που έχει για τον εαυτό του άλλωστε. (Δεν το λέω εγώ αυτό, ο Μαρξ το λέει -Θεός ΄σ'χωρέστον κι αυτόν).
Το πρόβλημα αρχίζει όταν πληθαίνουν οι απόψεις ότι οι blogers είναι ΤΟ κίνημα, ότι η κριτική κάθε πικραμένου που γράφει ό,τι μαλακία του κατέβει είναι "φίμωμα της ελεύθερης φωνής των νέων" (λες και απαγορεύεται να είσαι 80 χρονών και να έχεις 80 blogs) -και ότι δεν καταλαβαίνουμε πως στο χάος των εκατομμυρίων αναρτήσεων κάθε ώρα και στιγμή, τελικά δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ απολύτως σημασία τι λέμε εδώ μέσα. Ακόμα κι αν σε διαβάζουν χίλιοι άνθρωποι κάθε μέρα, ακόμα κι αν όλοι αυτοί συμφωνούνε κιόλας με όσα λες, πάλι ένας κόκκος άμμου είσαι.
Εκτός βέβαια -και εκεί πια το πρόβλημα γίνεται μεγάλο- αν μιλάμε για κάτι πιο σύνθετο...
Π.χ.:
Κάποιος κάνει μια παρέμβαση, μια δήλωση, που μπερδεύει λίγο τα πράγματα. (Ας πούμε, το πολύ πρόσφατο, ο Μίκης για τα Σκοπιανά).
Δύσκολα μπορεί να βγει πολιτικός ή δημοσιογράφος να του τα χώσει -έχει κόστος.
Κι αν το τολμήσει κάποιος, τότε, αυτός ο κάποιος, ρισκάρει την αντιπαράθεση "ο λόγος του Τάδε εναντίον του λόγου του Μίκη".
Αντ' αυτού λοιπόν, βάζουμε δυο-τρία blogs να λένε "εθνικιστικό παραλήρημα του Μίκη", "τα έχει χάσει αυτός", "Άνθιμος, Μίκης, Ψωμιάδης" κλπ.
Μετά, δημοσιογραφάρες διάφορες γράφουν ή λένε στα μέσα ότι "στα blogs" -που είπαμε είναι ό,τι το προοδευτικότερον- αυτά γράφονται για τον Μίκη.
Και, επιπλέον, αν κάποιος παραξενεύεται απ' αυτά που ο Μίκης λέει και δεν συμφωνεί, αν θέλει να ανοίξει ένας διάλογος γι' αυτά, αυτό είναι αδύνατον. Διότι ή "βρίσκεσαι κι εσύ σ' ένα εθνικιστικό παραλήρημα" ή συμφωνείς ότι ο Μίκης λέει μαλακίες. Μέση οδός κλειστή. Δημοκρατικόν, ίνα μην είπω και επαναστατικόν.
Άσε που ενίοτε βολεύει διπλά -π.χ. με την ευκαιρία βαράμε και τον Λαζόπουλο που διάβασε την επιστολή του Μίκη. Ο οποίος Λαζόπουλος, είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας στο είδος του -για την ακρίβεια είναι ένα είδος μόνος του- αλλά εμείς, πρώτα τον αναγορεύουμε σε ταγό του λαού (που δεν είναι ο άνθρωπος -και γιατί να είναι δηλαδή) και μετά, ειδικώς που τώρα τελευταία τα χώνει στο Mega για τα Ζαχοπούλεια καραγκιοζλίκια του, εκφράζουμε τη θλίψη μας που ο "ταγός" αυτός προωθεί εθνικιστικά παραληρήματα.
Ο κάθε Λαζόπουλος αυτού του κόσμου είναι χρήσιμος. Και καμμιά φορά και λίγο επικίνδυνος. Ποτέ δεν είναι πολύ επικίνδυνος. Αν γίνει παθαίνει "ατύχημα" -κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Αλλά και αυτό το λίγο, κάποιους τους ενοχλεί πολύ.
Και, συνειδητά ή όχι, μπαίνει στο χορό και η "εναλλακτική ενημέρωση" του διαδικτύου.
Που δεν είναι ούτε εναλλακτική, ούτε ενημέρωση. Είναι πολλές φωνές, η κάθε μία μόνη της.
Και, περιέργως, ενοχλούν. Αλλά μην την πατήσουμε και πιστέψουμε ότι εμείς είμαστε γίγαντες. Αυτοί είναι νάνοι.

ΣΥΝ, Τσίπρας, ΣΥΡΙΖΑ...

κε άλλε ιστορίε, που θα 'λεγε κι ο Μποστ...



Κάτι νέο (;) γεννιέται. Ή κάτι παλιό, που ήταν εδώ και φώναζε, βγαίνει στη γύρα. Σε κάποιους κάνει εντύπωση που ένας πρόεδρος κόμματος κυκλοφορεί αχτένιστος, χωρίς γραβάτα και όταν μιλάει φαίνεται από μακριά ότι δεν έχει έτοιμο από πριν αυτό που λέει. Και -αυτό κι αν είναι ρατσισμός- που είναι και νέος λένε. Το να έχεις εξουσία και να μπορείς να μοιάζεις (δεν ξέρω αν είναι, αλλά μοιάζει) κανονικός άνθρωπος, είναι το ίδιο δύσκολο και στα είκοσι και στα ογδόντα. Ότι κάποιοι έλεγαν πριν απ' τις εκλογές ότι σ' αυτές τελειώνει το πολιτικό σύστημα, ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα "ξέραμε" από πριν το τοπίο, οι πολλοί το έχουνε ξεχάσει. Και, εννοείται, έχουν ξεχάσει ότι μας παίρναν στο ψιλό όσους το λέγαμε.

Δηλαδή, θα μου πεις, βλέπεις μια νέα προοπτική στον ορίζοντα;

Όχι. Όχι όπως το εννοείς. Αλλά δεν είναι μόνο που πρέπει να βγει κάποιος με συγκεκριμμένες προτάσεις και σχέδιο για το κάθε μέρα μου. Δεν είναι αυτό που επείγει - όχι για μένα τουλάχιστον.

Κάποιον να πάρει από πάνω μου την απαξία που ζω ψάχνω. Και δεν ξέρω αν ο μέσος μαλάκας (που χαϊδευτικά τον λες "μέσο έλληνα" ή "κοινή γνώμη") είναι έτοιμος να ξυπνήσει.

Δεν ξέρω πόσοι ντρέπονται σήμερα που ψήφισαν τον βλαμένο (με την ιατρική έννοια) που κυκλοφορεί με το σπαθί και τη μάσκα του Ζορό. Δεν ξέρω πόσοι ντρέπονται που ψήφισαν αυτούς που διόρισαν τον "δεν είναι ρύπος το CO2". Δεν ξέρω πόσοι ανέχονται να είναι στο Μέγαρο Μαξίμου οι γελοίοι με τα παιδαριώδη ψέμματα. Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που δεν μπορούν να δουν τον νέο Ζίγδη να διαλύει ένα κόμμα που κάποτε επένδυσαν σ' αυτό.
Θέλω μια δημοσκόπηση που να μετράει αυτούς. Όχι την πρόθεση ψήφου.

Λιθάνθρακας, μεταρρύθμιση, πρόοδος...

"Γιατί η πρόοδος
να μην πηγαίνει προς τα πίσω;"
Αρτύρ Ρεμπώ

Λιθάνθρακες ο Θησαυρός...

Αυτό το ανθρωπάκι που "διοικεί" την ΔΕΗ, έθεσε υποψηφιότητα για Νόμπελ.
Χημείας, όχι βλακείας. Διότι, σου λέει, το διοξείδιο του άνθρακα ΔΕΝ είναι ρύπος!
Αλλά δεν θα το πάρει (το Νόμπελ), γιατί πολύ πριν απ' αυτόν, αρχές της δεκαετίας του '60, διάφοροι Αμερικάνοι επιστήμονες (του κώλου κι αυτοί), τον πρόλαβαν.
Εκείνοι ήτανε πιο προωθημένοι βέβαια. Διότι έλεγαν -σε εφημερίδες, τηλεοπτικές εκπομπές, μέχρι και σε διαφημίσεις -ότι το διοξείδιο του άνθρακα κάνει καλό(!), διότι η έκλυσή του από τη βιομηχανία, φιλτράρει και καθαρίζει τον αέρα. Έτσι ακριβώς. Εκεί βέβαια, αποδείχθηκε αργότερα, είχαμε κανονική πρόσληψη κια μισθοδοσία αυτών των τύπων, από βιομηχανίες αλλά και την κυβέρνηση.
Επειδή για τον δικό μας τον μαλάκα δεν έχω στοιχεία -και κανέναν δεν κάνει να κατηγορούμε χωρίς στοιχεία, άσε που αν το κάνουμε ο Ρουσόπουλος θα μας κλείσει τα ιστολόγια (μ' αυτή τη μαλακία πάλι, δεν θέλω ν΄ασχοληθώ)- λέω να σας το βάλω σαν κουίζ. Λοιπόν:
ΚΟΥΙΖ
"Το Co2 δεν είναι ρύπος. Το πίνουμε με την μπίρα και την Coca cola και δεν παθαίνουμε τίποτα". Αυτός που εκφράζει αυτή την άποψη είναι:

Α. Ηλίθιος.
Β. Κρατικός Υπάλληλος σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Γ. Κάποιος που λέει μαλακίες με προσωπική πρωτοβουλία, για να γίνει αρεστός στους προϊσταμένους του.
Δ. Αμοιβόμενος συνεργάτης εταιρειών λιθάνθρακα.
Ε. Όλα τα ανωτέρω.