ΣΥΝ, Τσίπρας, ΣΥΡΙΖΑ...

κε άλλε ιστορίε, που θα 'λεγε κι ο Μποστ...



Κάτι νέο (;) γεννιέται. Ή κάτι παλιό, που ήταν εδώ και φώναζε, βγαίνει στη γύρα. Σε κάποιους κάνει εντύπωση που ένας πρόεδρος κόμματος κυκλοφορεί αχτένιστος, χωρίς γραβάτα και όταν μιλάει φαίνεται από μακριά ότι δεν έχει έτοιμο από πριν αυτό που λέει. Και -αυτό κι αν είναι ρατσισμός- που είναι και νέος λένε. Το να έχεις εξουσία και να μπορείς να μοιάζεις (δεν ξέρω αν είναι, αλλά μοιάζει) κανονικός άνθρωπος, είναι το ίδιο δύσκολο και στα είκοσι και στα ογδόντα. Ότι κάποιοι έλεγαν πριν απ' τις εκλογές ότι σ' αυτές τελειώνει το πολιτικό σύστημα, ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα "ξέραμε" από πριν το τοπίο, οι πολλοί το έχουνε ξεχάσει. Και, εννοείται, έχουν ξεχάσει ότι μας παίρναν στο ψιλό όσους το λέγαμε.

Δηλαδή, θα μου πεις, βλέπεις μια νέα προοπτική στον ορίζοντα;

Όχι. Όχι όπως το εννοείς. Αλλά δεν είναι μόνο που πρέπει να βγει κάποιος με συγκεκριμμένες προτάσεις και σχέδιο για το κάθε μέρα μου. Δεν είναι αυτό που επείγει - όχι για μένα τουλάχιστον.

Κάποιον να πάρει από πάνω μου την απαξία που ζω ψάχνω. Και δεν ξέρω αν ο μέσος μαλάκας (που χαϊδευτικά τον λες "μέσο έλληνα" ή "κοινή γνώμη") είναι έτοιμος να ξυπνήσει.

Δεν ξέρω πόσοι ντρέπονται σήμερα που ψήφισαν τον βλαμένο (με την ιατρική έννοια) που κυκλοφορεί με το σπαθί και τη μάσκα του Ζορό. Δεν ξέρω πόσοι ντρέπονται που ψήφισαν αυτούς που διόρισαν τον "δεν είναι ρύπος το CO2". Δεν ξέρω πόσοι ανέχονται να είναι στο Μέγαρο Μαξίμου οι γελοίοι με τα παιδαριώδη ψέμματα. Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που δεν μπορούν να δουν τον νέο Ζίγδη να διαλύει ένα κόμμα που κάποτε επένδυσαν σ' αυτό.
Θέλω μια δημοσκόπηση που να μετράει αυτούς. Όχι την πρόθεση ψήφου.