"Σχετική Επιτυχία" - "Σύγκριση με το Παρελθόν"... Πες τα στην αλεπού αν σου βαστάει...

Πρώτα πανηγύρισαν που σώσανε το Καζίνο στην Πάρνηθα.

(Ουφ, ησύχασα, πώς θα ζούσαμε χωρίς Καζίνο, αν, ό μη γένοιτο...)

Μετά, ήρθε ο Παυλόπουλος και μας είπε ότι η σύγκριση με το παρελθόν είναι συντριπτική.

(Παλιά καιγόμασταν καλύτερα, κατάλαβες;)

Ύστερα ήρθε ο "και λατινικά γνωρίζω" να μας πει ότι είχε σχετική επιτυχία -και μας ανέλυσε τι εστί σχετική επιτυχία, καθότι εμείς αγράμματοι.

Μα το χειρότερο ήτανε άλλο: Εκείνος ο ανεκδιήγητος, ο "δεν επλήγησαν κατοικημένες περιοχές, δεν κινδύνευσαν ζωές"

Το δάσος, ηλίθιοι, ΕΙΝΑΙ κατοικημένη περιοχή.

Και χάθηκαν ζωές εκεί. Χιλιάδες ζωές. Δένδρων, εντόμων, φυτών, ζώων...

Και η ζωή καθενός δέντρου απ' όσα πέθαναν, είναι πολύ πολυτιμότερη απ' τις δικές σας ζωές.

Άϊντε να χαθείτεΠολύδωρες... ε Πολύδωρες!...

Αστυνομικό Τμήμα Τάξης Ομονοίας

Το "4ο". Δε χρειάζεται να ζεις στην Αθήνα για να ξέρεις τι σημαίνει "4ο Αστυνομικό Τμήμα".
Άλλο αν τώρα το λένε "ΑΤΤ Ομονοίας". Άλαξε όνομα λόγω βεβαρυμένου μητρώου. Πώς λέμε "Γιάννης Τάδε ή Δείνα ή Μπουκαδόρος ή Λαμόγιος ή Γκαβός ή Σουγιάς"; Έτσι.
Όχι πως τα υπόλοιπα τμήματα είναι φωλιές αγγέλων -μη ξεχνιόμαστε. Αλλά, όπως πάντα, αλλού είναι το θέμα. Ότι η υπόθεση -μία απ' τις εκατοντάδες ίδιες, όσο κι αν κάνεις πως το ξεχνάς το ξέρεις- χρόνισε, στην κυριολεξία, μέχρι να την πάρουν χαμπάρι τα σαϊνια, ηλεκτονικού τε και γραπτού τύπου. Κι αν ο kubamaru, χωρίς απ' ότι λέει να φανταστεί τι θα γινότανε, δεν ανέβαζε στο ιστολόγιο του το βιντεάκι -που έναν χρόνο κυκλοφορούσε σε κινητά- ακόμα δεν θα το μυριζότανε κανείς.
Γιατί, αυτό είναι το θέμα, ρεπορτάζ στις μέρες μας σημαίνει: Κάθομαι στο διαδίκτυο, πίνω φραπέ, χαζεύω την οθόνη και, πού θα πάει, κάτι θα σκάσει.
Η "4η". Εξουσία. Σαν τα μούτρα της 1ης. Και της 2ης. Και της 3ης. Σαν τα μούτρα μας.
(Και μη μου πεις "δεν είναι όλοι έτσι". Δεν είναι. Αλλά αυτό δεν θα μας σώσει. Αν δεν καταφέρουν να κάνουν, όχι "κάτι", αλλά αυτό που χρειάζεται)
Καληνύχτα...

Περί Δικαιοσύνης

Δεκαενιά μήνες δίκης -για τα "διαχειριστικά κενά" στο Πάντειο -και κανείς δεν έδωσε και πολύ δημοσιότητα. Καθηγητές και όργανα διοίκησης που πλακώνονται με -κάποιους- φοιτητές, που κάνουν συμφωνίες κάτω απ' το τραπέζι με -κάποιους άλλους- φοιτητές. Δύο από τους "αποφασίζοντες για μας χωρίς εμάς", πρύτανης και αντιπρύτανης, εγκαταλείπουν τον μάταιο κόσμο μας -όλα αυτά δεν είναι δα και πρώτο θέμα, "δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο".
Ώσπου καταδικάζονται (αγρίως, δε λέω όχι) πέντ' -έξι πρώην πρυτάνεις και λοιποί συγγενείς και, ώ του θαύματος, τώρα είναι μέσα και κοιτάνε απ' όξω.
Και σύμπασα η προοδευτική Ελλάς διαμαρτύρεται: Εξοντωτικές ποινές, χωρίς αναστολή, ακαδημαϊκοί παράγοντες που αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες, η συκγυρία φταίει (σωστό είναι αυτό) , οποία κατάντια...
Να ρωτήσω: Όταν διοικείς ένα Πανεπιστήμιο, είσαι σε καμιά οχτακοσαριά επιτροπές, βγαίνεις στα κανάλια και μας εξηγείς πόσο ανόητοι είμαστε που δεν καταλαβαίνουμε την νέα εποχή, απολαμβάνεις τις προσφωνήσεις σου -"κύριε καθηγητά" από 'δώ, "αξιότιμε κύριε πρύτανη" από 'κεί- όταν υπογράφεις κάθε μέρα για κάτι εκατομμύρια, πρέπει να ξέρεις τι σου γίνεται ή όχι;
Οι ποινές είναι εξοντωτικές, συμφωνώ. Δεν άκουσα κανέναν να λέει ότι είναι άδικες.
Κανείς δεν είπε ότι οι κατηγορίες δεν ευσταθούν. Κάποιοι είπαν ότι ο πρύτανης δεν μπορεί να πολυξέρει τι υπογράφει. Να παραιτείται αν είναι έτσι.
Η ατυχία τους είναι ότι η απόφαση βγήκε σε μια στιγμή που κάποιος έπρεπε να φάει πολλά χρόνια -και όλοι καταλαβαίνουμε γιατί. Δεν το υπολόγιζαν, βασίστηκαν κι αυτοί στη σκέψη "έλα μωρέ, ας χαθούν και μερικά λεφτά, τι θα γίνει;"
Τώρα έμαθαν τι θα μπορούσε να γίνει.
Τους συμπονώ. Ειλικρινά.
Δεν τους λυπάμαι. Καθόλου.