Περί Δικαιοσύνης

Δεκαενιά μήνες δίκης -για τα "διαχειριστικά κενά" στο Πάντειο -και κανείς δεν έδωσε και πολύ δημοσιότητα. Καθηγητές και όργανα διοίκησης που πλακώνονται με -κάποιους- φοιτητές, που κάνουν συμφωνίες κάτω απ' το τραπέζι με -κάποιους άλλους- φοιτητές. Δύο από τους "αποφασίζοντες για μας χωρίς εμάς", πρύτανης και αντιπρύτανης, εγκαταλείπουν τον μάταιο κόσμο μας -όλα αυτά δεν είναι δα και πρώτο θέμα, "δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο".
Ώσπου καταδικάζονται (αγρίως, δε λέω όχι) πέντ' -έξι πρώην πρυτάνεις και λοιποί συγγενείς και, ώ του θαύματος, τώρα είναι μέσα και κοιτάνε απ' όξω.
Και σύμπασα η προοδευτική Ελλάς διαμαρτύρεται: Εξοντωτικές ποινές, χωρίς αναστολή, ακαδημαϊκοί παράγοντες που αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες, η συκγυρία φταίει (σωστό είναι αυτό) , οποία κατάντια...
Να ρωτήσω: Όταν διοικείς ένα Πανεπιστήμιο, είσαι σε καμιά οχτακοσαριά επιτροπές, βγαίνεις στα κανάλια και μας εξηγείς πόσο ανόητοι είμαστε που δεν καταλαβαίνουμε την νέα εποχή, απολαμβάνεις τις προσφωνήσεις σου -"κύριε καθηγητά" από 'δώ, "αξιότιμε κύριε πρύτανη" από 'κεί- όταν υπογράφεις κάθε μέρα για κάτι εκατομμύρια, πρέπει να ξέρεις τι σου γίνεται ή όχι;
Οι ποινές είναι εξοντωτικές, συμφωνώ. Δεν άκουσα κανέναν να λέει ότι είναι άδικες.
Κανείς δεν είπε ότι οι κατηγορίες δεν ευσταθούν. Κάποιοι είπαν ότι ο πρύτανης δεν μπορεί να πολυξέρει τι υπογράφει. Να παραιτείται αν είναι έτσι.
Η ατυχία τους είναι ότι η απόφαση βγήκε σε μια στιγμή που κάποιος έπρεπε να φάει πολλά χρόνια -και όλοι καταλαβαίνουμε γιατί. Δεν το υπολόγιζαν, βασίστηκαν κι αυτοί στη σκέψη "έλα μωρέ, ας χαθούν και μερικά λεφτά, τι θα γίνει;"
Τώρα έμαθαν τι θα μπορούσε να γίνει.
Τους συμπονώ. Ειλικρινά.
Δεν τους λυπάμαι. Καθόλου.