Κυριακή 20 Μαΐου 2007

...κι εγώ τώρα τελευταία δεν αισθάνομαι καλά...


Είμασταν κλειδωμένοι μέσα στην τετραετία, όπως πάντα.
Γκρίνιαζε, όπως πάντα.
Της είπα:
"To 1974 ψηφίσαμε τον Καραμανλή. Δεν ενθουσιαστήκαμε κιόλας, αλλά έπρεπε, «Καραμανλής ή τανκς», ήτανε καθαρό. Πήρε και δεύτερη τετραετία θα μου πεις, μπάχαλο γίναμε με τους Μπάλκους και τους Λασκαραίους, θυμάσαι, αλλά ήταν ένα βήμα που έπρεπε να γίνει, άνοιξε τον δρόμο για την Ευρώπη.
Το 1981 όμως, ε, ήρθε η ώρα της αλλαγής. Μερικοί ψιλοφοβήθηκαν, έρχονται οι μπολσεβίκοι σου λένε, τρίχες, έπρεπε να τελειώνουμε με τον Εμφύλιο. Πήρε και δεύτερη τετραετία θα μου πεις, άρχισε να την χάνει την μπάλα, πλακώσανε οι Κοσκωτάδες, αλλά ήταν ένα βήμα που έπρεπε να γίνει, εδραίωσε την αλλαγή, ανάγκασε τη Δεξιά να εκσυγχρονιστεί.
Μετά πετύχαμε τον Μητσοτάκη. Να πεις δεν τον θυμόμασταν, δεν τον ξέραμε; Όχι δα. Αλλά ήταν ένα βήμα που έπρεπε να γίνει, το είχανε παρακάνει οι άλλοι.
Ύστερα ξεπέσαμε στον Σημίτη. Μούχλας θα μου πεις, ε, τι; Στραβοί είμαστε, δεν τον βλέπαμε; Αλλά ήταν ένα βήμα που έπρεπε να γίνει, να εκσυχρονιστεί κάποτε αυτό το ρημάδι το κράτος. Του ξέφυγε λίγο ο έλεγχος όμως, υπήρξαν φαινόμενα διαφθοράς.
Γι' αυτό ψηφίσαμε τον Κωστάκη. Ήταν ένα βήμα που έπρεπε να γίνει. Να πάρουν ένα μάθημα, κατάλαβες;
Τώρα θα μου πεις, τα ίδια σκατά είναι κι αυτός, οι δικοί του είναι χειρότεροι.
Αλλά δεν θα του περάσει κι αυτουνού. Θα τον ξαποστείλουμε κι αυτόν.
Τι θα πει "δεν σε πείθει ο Γιωργάκης"; Γιατί, πείθει εμένα; Αλλά είναι ένα βήμα που πρέπει να γίνει. Μην είσαι ανυπόμονη. Έχουμε προχωρήσει πολύ. Βήμα το βήμα, αλλά έχουμε προχωρήσει, τι θες; Μπορεί να μην είναι καλά τα πράγματα, αλλά έχουμε κάνει κάποια πρόοδο όλ' αυτά τα χρόνια. Γιατί τρώγεσαι; Τι σε πειράζει;"
"Πού στο μεταξύ γεράσαμε", είπε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: