Προς Ηλείους (και λοιπούς Έλληνες) επιστολή...

Ναι, δεν μπορούν να μοιράσουνε δυο γαϊδουριών άχυρο...
Ναι, ο Φούρλας δεν μιλάει με τον Κόη κι ο κόσμος καίγεται (κυ-ρι-ο-λε-κτι-κά).
Ναι, υπουργοί και βουλευτές κρυφτήκανε μπας και σώσουνε κανένα ψηφαλάκι...
Ναι, δεν υπάρχει κράτος...
Αλλά,
-και συγγνώμη για το ύφος που ακολουθεί (μες τον πόνο σας)-
Έχετε ακούσει ποτέ για αυτοοργάνωση;
Έχετε ακούσει ποτέ για τοπική αυτοδιοίκηση;
για επιτροπές πολιτών;
για κοινωνική αλληλεγγύη;
Έχετε σκεφτεί ποτέ για τι ακριβώς εκλέγουμε κοινοτάρχες, δημάρχους, νομάρχες, τοπικά συμβούλια; Για την υποδοχή "επί τόπου" του κάθε Μαυρογιαλούρου; Μόνο;
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι η κάθε τοπική κοινωνία πρέπει, εκτός από την απαραίτητη βοήθεια του κράτους (που, ναι, είναι εγκληματικά ανύπαρκτο), να έχει έτοιμο δικό της σχέδιο έκτακτης ανάγκης;
Α, ξέχασα. Αυτά τα λένε κάτι περίεργοι αριστεροί.
Και, συγγνώμη για την σκληρότητα τέτοιες ώρες -αλλά τέτοιες είναι οι ώρες που πρέπει να λέμε τα πράγματα ακριβώς με τ' όνομά τους, όμως αυτό που ψηφίζει κανείς, καμμιά φορά έρχεται ώρα να το πληρώσει ακριβά. Πανάκριβα. Με τη ζωή του μη σου πω...

Υστερόγραφο:
Τριάντα χρόνια πριν. Είμαι πιτσιρίκος σχεδόν, τάχα-δήθεν επαναστάτης, σε μια διαδήλωση. Φωνάζουμε κάποια στιγμή ("μία η ντουντούκα -τέσσερις εμείς" που λένε) "λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος". Ακούω ένα μουρμουρητό πίσω μου. Γυρίζω και βλέπω μια ηλικιωμένη κυρία. "Κλασσική μικροαστή" θα την έλεγα (ο επαναστάτης).
"Είπατε κάτι;" της λέω.
"Λαός οργανωμένος, ποτέ νικημένος", μου είπε.