Ένα παληκάρι είκοσι χρονώ'... (από την Αυστραλία)

Πόσο ευγενής μπορεί να είναι ένας άνθρωπος μέσα στον μεγάλο πόνο του;
Ίσως όσο ο πατέρας του δολοφονημένου απ' τους τραμπούκους στη Μύκονο παληκαριού. Μάλλον δεν γίνεται περισσότερο. Και, έτσι όπως τα 'πε, βολεύτηκες, ε;
Αλλά ΟΧΙ. Δεν ήταν "μια κακιά στιγμή".
Είναι που όποιος ανοίγει μαγαζί "υγειονομικού ενδιαφέροντος", τα χώνει στους μπάτσους, στη διεύθυνση υγειινής, στη μαφία της περιοχής και στους ντήλερς επίσης.
Είναι που την πρώτη βδομάδα λειτουργίας, θα μπουν ουσίες στο μαγαζί -χωρίς φυσικά να γίνει τίποτε μεμπτόν, η φάση γίνεται μόνο για να είναι δεμένοι όλοι με συμφωνία κυρίων.
Αφού τα ξέρουμε αυτά εσύ κι εγώ, τα ξέρουν όλοι. Από τον "αρμόδιο" υπουργό, μέχρι τον χαφιεδάκο στο πάρκινγκ.
Αλλά αυτά δεν είναι η κυρίως αιτία.
Η κυρίως αυτία είσαι ΕΣΥ.
Που φροντίζεις να γνωριστείς με τον τραμπούκο στην είσοδο, γιατί έτσι βγάζεις γκόμενα. Που πηγαίνεις σ' αυτά τα μαγαζιά και κάνεις τον σπουδαίο. (Σε ποιον; Στον υπόκοσμο που συχνάζει εκεί).
Και που με θεωρείς γραφικό που στα λέω αυτά, ντεμοντέ και ξενέρωτο.
Μπορεί να είμαι όλα αυτά -κι άλλα τόσα αν θέλεις. Αλλά έχω δίκιο ξέρεις.
Ας μη σε πείσω ποτέ.
Κι ας μην είσαι εσύ ο επόμενος.